W przypadku ruchomości wystarczający jest okres 3 -letniego samoistnego posiadania, jednakże ograniczeniem jest dobra wiara posiadacza. Ruchomości nie może zasiedzieć posiadacz w złej wierze).

Choć do zasiedzenia dochodzi z mocy prawa, po upływie określonego kodeksem cywilnym okresu (20 albo 30 lat dla nieruchomości i 3 lata dla ruchomości), to jednak fakt zasiedzenia musi być stwierdzony orzeczeniem Sądu. W związku z powyższym, po upływie ww. terminu należy zwrócić się do sądu z wnioskiem o stwierdzenie nabycia ruchomości/nieruchomości w drodze zasiedzenia.

Z uwagi na fakt, że własność jest prawem szczególnie chronionym, a dotychczasowym właścicielom nieruchomości przysługuje prawo obrony ich prawa własności, sprawy o zasiedzenie cechują się długim i skomplikowanym postępowaniem.  Dlatego, aby doszło do stwierdzenia zasiedzenia, należy wykazać – w sposób niebudzący wątpliwości – powołane wyżej, ustawowe przesłanki zasiedzenia (samoistne posiadanie oraz upływ przewidzianego ustawą okresu – w zależności od wiary posiadacza).

Zasadą jest domniemanie, że ten, kto rzeczą faktycznie włada, jest jej posiadaczem samoistnym. Posiadanie ma z kolei dwa prawnie doniosłe elementy: element obiektywny, tj. faktyczne władztwo nad rzeczą i element subiektywny, tj. wolę wykonywania władztwa nad rzeczą. Innymi słowy, posiadacz samoistny musi zachowywać się w stosunku do rzeczy identycznie jak właściciel – używać jej, pobierać pożytki, oddawać w posiadanie zależne, decydować o jej przeznaczeniu gospodarczym, a przy tym także manifestować swoje władztwo nad rzeczą przed osobami trzecimi i wobec państwa (np. poprzez płacenie podatków).